بخشی از مقدمه ی نخست کتاب بسوته دل ( اِسا شعر)
اثر تازه ترین اثر عبدالرضا قنبری ( معلم و استاد دانشگاه )
درشعر مازندرانی دوران معاصر شاهد نوآوریها و گامهای بزرگی بوده ایم ، جهانگیر نصری اشرفی درمجموعه شعر « امیرهای تنوز» به تصویرهایی درخشان و زبانی روشن وزیبا دست می یابد، چارپاره های آوازی «امیری های ننوز» تداوم راه امیر پازواری ، نیما یوشیج و دیگر شاعران بزرگ شعرآوازی مازندران است، (عمادی اسدالله ، نغمه های سرزمین باران،43 )
جلیل قیصری در اِسا شعر، دایره ی وسیعی برای زیست شعر مازندرانی ترسیم نموده است. اِساشعر هرروز بر گسترش بیان و احساس شاعران این دیار می افزاید، آنچه که اهمیت دارد ، سرزندگی و پویایی ادبیات کهن دیار مازندران است، که از پس قرنها به راه خویش همچنان ادامه می دهد، حتی توجه به واژه های کهنه تر ونگاه ارگانیسم به شعربومی تبری ،جذابیت و زیبایی های آنرا ، دو چندان می کند. امیدوار به جاودانه بودن زبان وادب کهن دیارمان ، مازندران هستیم.
عبدالرضا قنبری
زمستان 98
بشکسه لاکمه
دریودل دوم نیارنه
مه بشکسه دل
ته چش دله
انگیرمل واری روش بکشیمه
تاقوشه قوشه
بشنده جدایی
امه دس میونه چا
آسمون
اگه وارش نواره
بینج قوشه ر. اثری جابشور
تا
دشتی آبرو ر وانووره
دریو خجیره
راخنه چش هارش
پیش ازآن که
دل به دریو بزنی
——————————————————-
قایق شکسته
در دریا دوام نمی آورد
دل شکسته ی من در چشمان تو
مانند درختان انگور رشد کردم
تا خوشه خوشه
جدایی (فاصله )بریزد.
ازمیان دستانمان
ازآسمان
اگر باران نبارد.
خوشه های برنج را با اشک بشوی
تا
آبروی شالی کاررا باد نبرد.