پاسخ یک معلم با تجربه /
برای الزام دانش آموزان در فضای مجازی به پوشش اجباری /
روش کار و برنامه ریزی سیستم آموزش و پرورش ایران به هزار و یک دلیل ناکار آمد است ، یکی از بزرگترین دلایل آن نبود رابطه بین معلمان و برنامه ریزان آموزش و پرورش است.
یعنی سیستم برنامه ریزی در آموزش و پرورش ایران سیستمی دستوری و از بالا به پایین و یکطرفه می باشد.
طرح الزام دانش آموزان به پوشش اجباری برای آموزش از راه دنیای مجازی ،نیز از همین روش سیستمی آ.پ ایران پیروی میکند.
باتوجه به امکانات محدود و در واقع صفری که وزارت آموزش و پرورش در اختیار معلم می‌گذارد، و نیز این که بدون هیچ پیش درآمدی بر آموزش معلم و دانش آموز در برابر این گونه برنامه و روش تدریس قرار گرفته اند.
این روش هنوز مورد قبول بسیاری از معلمان، اولیا و دانش آموزان نیست ،و هیچ گونه مشورتی و نظرخواهی از معلمان و دانش آموزان نشده است. از این رو عملا دیدیم که در بسیاری از موارد این برنامه با شکست روبرو شد.
حتی آموزش‌ها از راه تلویزیون و محتواهای ارائه شده هیچکدام نتوانست جای معلم را برای تعامل بین دانش آموز و معلم قرار دهد.
با توجه به این که سال گذشته تقریبا فقط دو سوم دروس در کلاس عملا تدریس شده بود و معلم و شاگرد از هم شناخت داشتند .
امادر مورد زوج و فرد بودن آموزش هنوز آ پ جزئیاتی را که دقیقا باید گفته شود، آشکارا بیان نداشته است. اگر قرار بر حفظ فاصله ی اجتماعی و پروتکل های بهداشتی است قائدتا هرکلاس 28 نفره البته به طور متوسط 28 را ملاک قرار می‌دهیم، این کلاس باید تقسیم به چهار کلاس 7 نفره شود.
با این اوصاف هر کلاسی چهار بار تشکیل میشودو ساعت موظف معلم اگر 24 ساعت باشد و قرار باشد در هفته با یک کلاس دو زنگ آموزشی داشته باشد، تنها می‌تواند به سه کلاس رسیدگی کند ،تا ساعت‌های تدریس کافی باشد.
آیا آ. پ فکری برای استخدام معلم‌های جدید که این کمبود را جبران کنند نموده است؟ از طرفی آیا در کلاسها و محیط آموزشی ظرفیت کافی بهداشتی برای رعایت نکات ایمنی مخصوصا آبخوری ها و دستشویی ها لحاظ شده است؟
به عنوان یک معلم با سابقه ی بالا این را نشدنی می‌دانم. اما جزئیات چگونگی تلفیق کلاس مجازی و حضوری و تقسیم کار باز هم معلوم نیست. و این گونه نمی‌توان به نتیجه ی مطلوب برسیم که مسئولین کلیاتی را بگویند و بقیه را باری به هرجهت بر گرده ی معلم و مدیر و دانش آموزان بیندازند و در آخر هم داعیه ی فرهنگ آموزش و پرورش را داشته باشند.
همه‌ی این‌ها را تنها می‌توان در بستری کارشناسی شده و نیز با امکانات کافی و وافی نائل شد وگرنه مانند کلاسهای حضوری که سالهاست آسمان در گل مانده است، خواهیم ماند.
و نکته ی مهمتر نبود امان آموزشی مناسب برای طرفین قضیه میباشد، بسیاری از دانش آموزان از نبود گوشی هوشمند و نت قوی و نیز هزینه ی فراهم کردن نت با این همه حجم زیاد از دروس رنج برده و خواهند برد. بسیاری از والدین به سبب بیکاری های حاصل از کرونا به خیل عظیم بیکاران از قبل پیوسته اند و این یعنی سرخوردگی و دور ماندن بسیارانی دیگر از آموزش. حتی ما معلمانی داریم که گوشی و یا تبلت ندارند و آنان نیز تهیه نت برایشان هزینه در بر دارد. آیا آموزش و پرورش تضمینی درخور برای این حجم از ناکاستیها در نظر گرفته. آیا برای مناطق و شهرهای محرومی که نان شب هم ندارند، گوشی و نت مجانی فراهم کرده است. می‌دانیم که در قوانین متشور دانش آموزی، وزارت آ پ موظف است کلیه ی امکانات اقتصادی، بهداشت و درمان و آموزشی آبرومند و در خور و نیز درآمد اقتصادی خانواده ها را برای رسیدن به نتیجه ای مطلوب در امر آموزش فراهم آورد. آیا چنین امری از آ پ ما که سالانه در شر ایط عادی هم عده ای را از تحصیل محروم میکند و راهی کوچه و خیابان به عنوان کودکان کار کرده، بر می آید؟!!!!! چرا از این همه اصول اولیه و میرم تنها تاکید روی امر رعایت حجاب است، چرا حساسیت های بی مورد را بزرگ می‌کنند. چه نتیجه ای از این امر عایدشان میشود که لابد گریز از اصول اساسی تامین امور آموزشی مطلوب است
ناکارآمدی نظام آموزشی ایران سالهاست بر همه عیان شده است،
معلمین عملا در این سیستم غریبه هستند تعاملی بین معلمین و نظام آموزشی نیست.
طرح الزام دانش اموزان به یونیفرم ،تعیین شده از طرف آموزش پرورش ،ایراد بزرگی بر آن وارد است و همانند اینکه نگاهی از بالا به پایین به معلمین دارد ،به دانش اموزان هم حالت دستوری دارد .
وقتی وزارت آموزش و‌پرورش از در اختیار قرار دادن کمترین امکانات ناتوان است ،انتظار بی جایی است که امید به موفقیت در این راه (آموزش مجازی و یا زوج و‌فرد کردن آموزش )داشته باشند.
نبود امکانات آموزشی مناسب و‌ارائه ی یک نرم افزار دارای اینترنت قوی ، ایراد دیگر این سیستم میباشد . درصد قابل توجهی از دانش اموزان و‌خانوادها توان ایجاد فضای مجازی. و یا تهیه ی گوشی هوشمند و یا تبلت را ندارند، حتی اگر هر خانواده دو فرزند مدرسه ای داشته باشند تهیه ی این امکان برایشان سخت خواهد بود.
برنامه ای به نام شاد در اختیار معلمین و دانش اموزان گذاشته شده که در واقع بسیار ناکارآمد میباشد و‌عملا قابل استفاده نمیباشد . میشود کفت تعاملی بوده بین وزارت خانه( که از نظر مالی صرفا خرجی روی دست این وزارت خانه نگذارد) و همراه اول که سود مالی زیادی برایشان داشته و دست در جیب خالی خانواده ها کرده.