جعفر اگرچه رفیق ماست اما؛ برای من شخص نیست، ایده است. گام است. روش است. منش است. آن ایده ای که در خود امر مبارزه را بی تحلیل طبقه نمی پذیرد و بی آن به پیش نمی برد. به این علت است که او به شدت آموزش طبقاتی و کالاوارگی آموزش را نقد و نفی می کند. علیه او می ستیزد. می نویسد. حبس می شود. انفرادی می گیرد. جعفر نه تنها نمی شکند با هر رفتار بازجویان هرزه نگار و هرزه درای را به نیروی مقاومت خود بدل می کند. ایده ی او و گام او و روش او و منش او و طبقه ی او شکستنی نیست. او به این آواز خو کرده است. حتم دارم او اکنون در انفرادی دارد با تام تام دف درد-انبوه وجود خویش زمزمه می کند این سرود را؛
کوها (کوهها) لاله زارن
لاله ها بیدارن
تو جنگل دارن گل گل گل
آفتابو می کارن
سرودت ورد لب ها و دهان ها و زبان ها باد، رفیق.
