آنک قصابانند بر گذرگاه ها مستقر ( برای #رسول_بداقی و سرو قامتش ) 🖊 امرله نصرالهی

باز تیر طاعنان از مکمن غازیان بر قلب عاشقان فرو نشست. چهره ی عشق خونین و مالین شد. شاخی از درخت معرفت به تیغ سبزینه ستیزان فرو افتاد. متاع ریا رایج و اسباب ستم بر منهج قانون قاهر گشت. این داد نیست، دار است که شوخ چشمانه و اعورانه حکم می راند. بر فراز و فراخی عمر آزادگان عنان می زند. توسن تازیانه را تازی صفتانه بر گرده ی قهرمانان فرو می کوبد و شرم هم نمی کند.

“خدا را با که این بازی توان کرد”

مگر زبان “رسولان” این سرزمین جز زبان صلح و صلاح بوده است که چنین خویش را رهین کینه و ستیز می دارید و زبان خشم و خونریزی به کار می بندید.

 اف بر شمایان باد! که بر طریق غلامی و ندیمی، راه بر آزادگان تنگ می دارید و خود بر پای لنگ ننگ ره می سپرید.

اف بر شمایان باد! که گلوی گل می افشرید. جان نازک دلان می آزارید. زخم بر زخمه ها می زنید. پای آبرو در بند می کنید. با نصیحت ناصحان می ستیزید و طعن طاعنان را مجال جولان می دهید تا دشنام دهند و وقاحت ورزند و سیم ستانند.

آنک قصابانند

بر گذرگاه ها مستقر

با کنده و ساطوری خون آلود

که تبسم را بر لب ها جراحی می کنند

و ترانه را بر دهان

و سالهاست که چنین می کنید.

از داد و وداد آن همه گفتند و نکردند

یا رب چقدر فاصله ی دست و زبان است

و در این فاصله ی دست و زبان چه سرها که نتراشیدید و بر راه قلندری دروغین تان نکوفتید. چه آینه ها که در کسوت سکندری پر سعایت خویش نشکستید. و این خواجه ی رندان جهان است که از ژرفای قرون بر ریب و ریای تان می ستیزد.

صوفی شهر بین که چون لقمه ی شبهه می خورد

پاره دمش دراز باد آن حیوان خوش علف

با شمایم آی قداره بندان قدرت!

جفای سفلگی بر آزادگی تا کی؟ و سهراب کشان تا کجا؟ کژی و کاستی تا چند؟ برگردید، تا داد هست، بیداد چرا؟ اندکی رادی و مردمی کنید که بیم دارم از عقوبت خوفناکی که توشه و پیشه ی خویش کرده اید. زاد شما و شرافت شما از دنائت و شناعت نمی گذرد، از سیادت و سخاوت است که روسفید می شوید. اگر چنین می خواهید پس احکام جورتان را علیه معلمان و سرفرازان این سرزمین لغو کنید. با حکمی چنین رسول ما و رسولان ما خم نمی شوند. بیهده می تازید. ما ماندگانیم. ما زندگانیم. ما بیدارانیم.

چون داد عادلان به جهان در بقا نکرد

بیداد ظالمان شما نیز بگذرد